Twee keer per jaar is er voor docenten van de KNVB een bijscholing, deze keer met als aandachtsgebied ‘het coachen van een cursist bij een wedstrijd’. Samen met collega-docenten ontvingen we een aantal teams en mochten daarbij hun eigen trainer-coach gebruiken als ‘oefenmateriaal’.

De docenten werden verdeeld over de aanwezige teams en hun trainer-coaches. Voordat de teams een wedstrijd tegen elkaar gingen spelen, mochten wij een gesprek hebben met de trainer-coach.

In het voorgesprek met de trainer-coach gaf zij aan dat ze met haar jeugdteam de laatste periode veel aandacht had besteed aan het verdedigende spel. Hoe de spelers moesten staan wanneer ze de bal verloren en hoe ze vanuit een goede formatie de bal moesten zien terug te veroveren.

Toen eenmaal de wedstrijd was begonnen bleek het team van onze trainer-coach veel sterker dan de tegenstander en speelden zij een prima partij aanvallend voetbal. Er werd snel gecombineerd en met mooie aanvalsvormen stond het team als snel op een voorsprong, het was een genot om naar te kijken.
Tijdens een korte ingelaste pauze mocht de trainer-coach haar team aanwijzingen geven. Tot mijn verbazing stond zij druk gebarend en zichtbaar ontevreden haar team toe te spreken.

In de tweede helft vroegen wij de trainer-coach om een toelichting en hoe zij vond dat haar team speelde. Ze gaf aan erg ontevreden te zijn over het vertoonde spel, immers ze zag hen weinig verdedigen en dat was de opdracht voor haar team.

Wat had ik geleerd van deze dag? Ondanks dat je met elkaar naar dezelfde wedstrijd kijkt, kan deze door iedereen verschillend worden beoordeeld en beleefd. Het kan dus geen kwaad voordat je met elkaar in discussie gaat om eerst vast te stellen ‘of we naar dezelfde wedstrijd kijken’.